ΗΠΑ: Το τέλος της απληστίας, με νόμο

ΗΠΑ: Το τέλος της απληστίας, με νόμο


Το σπουδαιότερο σχέδιο νόμου στην μετά κρίση εποχή, με το οποίο, εφόσον γίνει νόμος, αντιμετωπίζονται ορισμένα από τα κυριότερα αίτια που οδήγησαν στην εκδήλωση της πιστωτικής κρίσης, προ έτους, έθεσε σε δημόσια διαβούλευση η αμερικανική κυβέρνηση.

Μέσω του νομοσχεδίου, μετατίθεται από τις «πλάτες» των φορολογουμένων, στο ίδιο το τραπεζικό σύστημα το κόστος μίας πιθανής κατάρρευσης τραπεζικού ιδρύματος στο μέλλον και ταυτόχρονα παρέχεται η νομική βάση για τη διάλυση σε μικρότερες οργανικές μονάδες, των λεγομένων "too big to fail banks", ήτοι εκείνων των τραπεζικών ιδρυμάτων που μπορούν να αποτελέσουν «συστημικό κίνδυνο» ως αποτέλεσμα του μεγέθους τους.

Τράπεζες, επενδυτικοί οργανισμοί όπως τα Hedge Funds και κάθε είδους χρηματοπιστωτικοί ή χρηματοοικονομικοί φορείς, με ενεργητικό άνω των 10 δισ.δολ., καλούνται εφεξής να επωμιστούν το πιθανό κόστος της διάσωσης τραπεζών όπως η Bear Stearns ή ασφαλιστικών και χρηματοοικονομικών ομίλων όπως η AIG και άλλων, η «ανάνηψη» των οποίων στοίχισε συνολικά πέρυσι στον αμερικανό φορολογούμενο το ιλιγγιώδες ποσό των 700 δισ.δολ.


Βάσει των προβλέψεων του ίδιου νομοσχεδίου, η κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ, η Federal Reserve, θα εποπτεύει τη λειτουργία των «μεγάλων τραπεζών» και θα έχει επίσης την «ισχυρότερη φωνή» σε εποπτικό – ρυθμιστικό συμβούλιο αγορών, που δημιουργείται με τη συμμετοχή του FDIC (Ταμείου Εγγύησης Καταθέσεων) της SEC (Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς) και της FHFA (Ομοσπονδιακής Αρχής Στεγαστικής Πίστης), αρμοδιότητα του οποίου θα είναι μεταξύ άλλων η εποπτεία των αγορών σχετικά με την ενδεχόμενη εκδήλωση συστημικού κινδύνου.

Τέλος, βάσει του ιδίου σχεδίου νόμου, η Fed θα μπορεί να ελέγχει τα όρια μόχλευσης κεφαλαίων και αναλαμβανόμενου κινδύνου για τα μεγάλα πιστωτικά ιδρύματα, (Tier 1) καθώς και να ορίζει τα επίπεδα επάρκειας κεφαλαίων που αυτά θα πρέπει να έχουν ενώ θα είναι σε θέση να υπαγορεύει στις μητρικές εταιρίες (holding) χρηματοοικονομικών και πιστωτικών οργανισμών την πώληση ή μεταφορά σε μονάδες μικρότερου μεγέθους ή τρίτες εταιρίες, στοιχείων ενεργητικού ή ακόμη και ολόκληρα τραπεζικά τμήματα, όταν κρίνεται ότι αυτά μπορούν να αποδειχθούν επικίνδυνα για το «σύστημα».

Πρόκειται, όπως είναι προφανές, για ένα νομοθέτημα θεμελιώδους χαρακτήρα για το χρηματοπιστωτικό σύστημα, η υιοθέτηση του οποίου αναμένεται να αλλάξει, ενδεχομένως κατά τρόπο ριζικό, τον τραπεζικό χάρτη των ΗΠΑ αλλά, πιθανώς και να προλάβει την επανάληψη της οδυνηρότερης κρίσης που βίωσε το αμερικανικό και κατά προέκταση το παγκόσμιο, πιστωτικό σύστημα.

Χρειαζόταν άραγε, μια κρίση όπως η περυσινή, για τη θεσμοθέτησή του;

euro2day.gr